Komora hiperbaryczna a Autyzm – historia syna Dr Sarah Bishop

Moja podróż ze zrozumieniem Autyzmu

Jako rodzic, moja podróż z zrozumieniem diagnozy mojego syna była głęboko spleciona z moją wiedzą zawodową. Zrozumiałam, że autyzm jest częścią różnorodnego krajobrazu neurologicznego ludzi, ale to zrozumienie nie zatarło skomplikowanych uczuć, jakie przeżywałam. Pojawiła się mieszanka emocji – miłości, akceptacji i dumy z unikalności mojego dziecka, ale także troski i zmartwienia o ewentualne trudności, jakie może napotkać w świecie, który nie zawsze go rozumie.

Rodzicielstwo często stawiało przede mną liczne wyzwania, w tym próby wspierania mojego syna w trakcie intensywnych wybuchów, znaczących problemów ze snem i trudności w komunikacji. Godzenie tych wyzwań obok mojej własnej walki z brakiem snu było niewątpliwie przytłaczające i odbiło się to na moim własnym samopoczuciu psychicznym. Chcę podkreślić, że tak jak każdy inny, moja profesja jako psychologa nie uwalnia mnie od emocjonalnego obciążenia, jakie rodzicielstwo może sprawiać, ani nie oznacza, że rozumiem absolutnie wszystko związanego z mózgiem – zwłaszcza że nauka w tym obszarze stale się rozwija.

Jako psycholog kliniczny w Birmingham byłam przeszkolona, aby być otwartym i pozbawionym osądów w swojej praktyce zawodowej, ale stawienie czoła tym sprzecznym uczuciom we własnym sercu i umyśle było bardziej osobistym i skomplikowanym przedsięwzięciem. W wczesnych stadiach, długo przed jego diagnozą, niemożność uczestniczenia w interaktywnej zabawie ze swoim niemowlęciem w taki sposób, który przynosiłby radość nam obojgu, była przygnębiająca i wypełniona zmartwieniem i frustracją. Niezdolność do nawiązywania kontaktu wzrokowego z nim i trudności w zapewnieniu mu pocieszenia, pomimo moich starań wypełnionych spokojem, miłością i pomysłowością, była wyzwaniem dla wielu moich oczekiwań wobec rodzicielstwa. Pomimo mojego rozsądnego osądu, pytania takie jak „Co jest ze mną nie tak?” i „Co jest z nim nie tak?” zaczęły krążyć w mojej głowie.

Z psychologicznego punktu widzenia było istotne, abym świadomie i współczująco nawigowała tymi emocjami. Zrozumienie mojego syna wymagało głębokiego zbadania moich własnych uprzedzeń i przekonań. Kiedy przeszedł z fazy niemowlęcej i stało się jasne, że jest autystyczny, jego neurodywersyfikacja zmusiła mnie do stawienia czoła moim własnym nieświadomym uprzedzeniom i przekonaniom. Było to głębokie odkrycie mojego własnego podświadomego rozumienia tego, co uważane jest za „normalny” rozwój dziecka w społeczeństwie i głębsze zrozumienie, że te normy często opierają się na arbitralnych standardach. Ta podróż zmusiła mnie do zastanowienia się nad samą istotą tego, co oznacza być „inny” i dalsze przyjęcie idei, że neurodywersyfikacja to nie odchylenie od normy, ale po prostu naturalna zmienność w ludzkim doświadczeniu.

Głębiej zagłębiając się w moją podróż ku akceptacji i zrozumieniu autyzmu, poznałam nieocenione mądrości i perspektywy dzielone przez dorosłych z autyzmem. Dołączenie do społeczności online autystycznych osób pozwoliło mi nawiązać kontakt z tymi, którzy naprawdę rozumieją doświadczenie od wewnątrz. Ich spostrzeżenia były jak światło przewodnie, pomagając mi zdobyć bogatsze zrozumienie i docenienie świata mojego syna. Na początku mojej podróży, na przykład, pytając o fascynację mojego syna gaśnicami i otrzymując jednomyślne odpowiedzi typu „Dlaczego by nie być zafascynowanym?” było naprawdę oświecające i zachęciło mnie do dokładniejszego zbadania moich własnych uprzedzeń.

Korzystając z teorii psychologicznych, zrozumiałam ważność podejścia opartego na mocnych stronach. Zamiast skupiać się wyłącznie na wyzwaniach, z którymi mój syn mógł się spotkać, które były bardzo widoczne, zaczęłam także celebrować jego unikalne mocne strony i talenty. Ten zwrot perspektywy pozwolił mi widzieć jego różnice jako atuty, a nie deficyty, umacniając koncepcję neurodywersyfikacji w praktyce.

Terapia Tlenem w komorze Hiperbarycznej a autyzm: Niekonwencjonalne podejście

Podczas eksploracji różnych podejść natrafiłam na Terapię Tlenem Hiperbarycznym, rodzaj terapii polegający na oddychaniu czystym tlenem w komorze pod ciśnieniem. HBOT został klinicznie udowodniony jako skuteczny w przypadku takich schorzeń jak choroba dekompresyjna, zatrucie tlenkiem węgla, gangrena gazowa, owrzodzenia stóp spowodowane cukrzycą, uszkodzenia tkanek spowodowane promieniowaniem, urazy miażdżycy, zespół przekomorowy i niektóre przypadki gojenia ran. Terapia ta staje się coraz bardziej popularna.. Niektóre badania sugerują również, że HBOT może mieć potencjalne korzyści dla osób z autyzmem poprzez poprawę funkcji poznawczych, redukcję stanów zapalnych i zwiększenie ogólnego samopoczucia.

Mimo że niektóre badania wykazały pozytywne wyniki w przypadku autyzmu, inne wykazały mieszane wyniki. Jako psycholog kliniczny zdaję sobie sprawę, że istotne jest podejście do jakiejkolwiek terapii, zwłaszcza niekonwencjonalnej, z otwartym umysłem i ostrożnym rozważeniem. Na podstawie moich badań dowiedziałam się, że stan zapalny jest związany z autyzmem u niektórych osób (choć nie u wszystkich). To skłoniło mnie do zastanowienia się, czy stan zapalny może przyczynić się do niektórych trudności mojego syna. Biorąc pod uwagę, że HBOT może zwalczać stany zapalne, zainteresowanie eksploracją jego potencjału zaczęło rosnąć.

Ewidencja na temat skuteczności HBOT w przypadku osób z autyzmem jest niejednoznaczna. W badaniach, które widziałam, próby są małe, a metody różnią się. W dziedzinie badań medycznych angażujemy się w ciągły proces analizy i oceny badań. To istotna część naszej podróży ku zrozumieniu różnych terapii i interwencji. Jednym istotnym aspektem jest to, że brak jednoznacznych dowodów w konkretnym momencie nie powinien automatycznie wykluczać potencjalnej skuteczności określonego podejścia.

Nauka i medycyna to dynamiczne dziedziny, w których dokonuje się nowych odkryć, eksplorując i kwestionując istniejącą wiedzę. Dlatego nawet jeśli jeszcze nie ustaliliśmy jednoznacznych dowodów na skuteczność danej terapii, nie zamyka to drzwi przed jej potencjalnymi korzyściami. Zachęca nas to do zagłębienia się w temat, zadawania więcej pytań i pozostania otwartym na możliwości, które mogą nas czekać w naszym dążeniu do lepszego zdrowia i samopoczucia.

Moja decyzja i konsultacje

Zanim zanurzyłam się w HBOT, skonsultowałam się z lekarzami, w tym z pediatrą mojego syna i lekarzem rodzinnym. Przeprowadziłam badania i skontaktowałam się z ekspertami zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Izraelu, gdzie często przyjmuje się szerszy zakres podejść do zdrowia. Wierzę w znaczenie praktyk opartych na dowodach i chciałam upewnić się, że HBOT jest bezpieczny i odpowiedni dla potrzeb mojego syna. Mój zespół medyczny był jednocześnie wsparciem ale też pozostawali ostrożnie otwarci; to pomogło podjąć świadomą decyzję.

Przeprowadziłam obszerne badania na temat potencjalnego ryzyka i skutków ubocznych związanych z terapią. Jednym z konkretnych zmartwień, które przeczytałam, była obawa przed ryzykiem pożaru, chociaż jest to rzadkie, gdy przestrzega się procedur bezpieczeństwa. Warto pamiętać, że ryzyko pożaru istnieje w środowiskach o podwyższonym ciśnieniu, takich jak samoloty i podobne miejsca. To ryzyko nie jest istotnie różne od tego, które istnieje w komorze HBOT, więc wybierając renomowaną placówkę z licencją obsługiwaną przez wykwalifikowanych specjalistów, którzy przestrzegają standardów bezpieczeństwa komory, nie byłam zaniepokojona.

Chociaż Terapia Tlenem Hiperbarycznym (HBOT) jest ogólnie uważana za bezpieczną, gdy jest stosowana prawidłowo, istnieją potencjalne skutki uboczne, na które warto zwrócić uwagę, takie jak dyskomfort związany z ciśnieniem w uszach, ból zatok i możliwość toksyczności tlenem przy wyższych ciśnieniach. Aby poradzić sobie z tymi obawami, postanowiłam ściśle monitorować komfort mojego syna podczas sesji i dostosowywać protokół leczenia zgodnie z jego potrzebami. Planowaliśmy rozpocząć od niższego ciśnienia i krótszych sesji, stopniowo zwiększając ciśnienie i czas trwania, gdy mój syn czuł się bardziej komfortowo. To podejście miało pomóc złagodzić potencjalne bóle zatok. Wiedziałam też, że zawsze będziemy przestrzegać zaleceń dotyczących liczby sesji, ciśnienia i przerw, aby zapewnić bezpieczeństwo leczenia i zapobiec toksyczności tlenem.

Dzielę się tymi szczegółami, ponieważ wierzę w znaczenie podejmowania świadomych decyzji i zapewnienia dobrostanu naszych dzieci o specjalnych potrzebach. Jako rodzice i opiekunowie musimy być staranni w badaniach, konsultacjach z profesjonalistami i priorytetowo traktować bezpieczeństwo i komfort naszych dzieci podczas całej podróży leczenia.